Yaoende de hoofdstad van Kameroen, het begin van ons echte avontuur. We gaan van ambassade naar ambassade om onze visa´s te organiseren en om informatie te verzamelen, we praten met een priester die lezingen geeft in de jungle, met hulporganisatie´s voor beschermde dieren, we bellen met de genaraal. Dit alles is om te weten of het mogelijk is om in het oosten van kameroen de grens met Gongo te oversteken en om dan vervolgens dwars door Gongo te reizen naar het zuiden. De informatie die internet ons geeft is oud, dit was voor de oorlog, na de oorlog blijkt er geen informatie over dit gebied te zijn, we weten niet of de brug gebombardeert is en of dit gebied gelijd wordt door de regering of de rebellen, Zelfs de generaal lijkt geen idee te hebben wat er in dit gebied gebeurt. Het enige wat we weten is dat het waarschijnlijk mogelijk is om de grens met Gongo over te steken, maar daarna is het een grote verassing.
In Yaoende ontmoeten we een Frans stel Kristien en Guione, Guione zit in een rolstoel van zijn 25 ste af hij heeft een ongeluk gehad met het spelen van rugby. Maar dat is voor het stel geen reden om niet over de wereld te reizen. Wij vertelde over onze plannen en ze waren geintreseert, ze vroegen of ze met ons mee konden reizen. Guione heeft thuis in frankrijk uren achter de computer gezeten om informatie over diezelfde route te krijgen, maar vergeefs kon hij ook niks vinden wat ons kon helpen. 2 dagen lang discuseren we over de slechte en de goede kanten. We weten dat de route via Gabon veel makkelijker is en minder gevaarlijk, maar de route via Gongo zullen we incognito moeten gaan , niet weten wat ons te wachten staat. Buiten ; gevaar, beroving, ontvoering, verkrachting, en zelfs de dood zijn er meer nadelen dan voor. De 2 de dag aan het einde van de middag kijken we elkaar in de ogen, altijd met dezelfde vraag; zullen we het riskeren of niet? Ik haalde mijn schouders op en begon te lachen, ik kijk Helio aan en zeg;
- Ik kan je goed genoeg, ik weet, wat de andere ook zeggen jij voor de moeilijkste route zal kiezen, dit is waar jou droom is en ook die van mij dus; kom op laten we gaan!! Dit waren de woorden die Helio nodig had.
We reden de hele dag in de richting van het oosten, we waren op zoek naar een plaats om te overnachten, toen we een berg beklommen was de berg stijlIer en glibberiger dan we hadden gedacht, de remmen waren niet krachtig genoeg om de jeep te houden, we gleden 15 meter naar beneden en belande in een kuil. Met de jeep van de Fransen en een paar andere plaatselijke bewoners kregen we het voor elkaar om onze jeep eruit te takelen. De linkerkant was helemaal beschadigt. Het was een grote tegenslag maar we hebben geen minuut gedacht om het op te geven tenslotte volgen we een grote droom.
In dit gedeelte op de aardbol leeft één van de meest fascinerende stam in de wereld. Dit zijn de Pygmees. Ook wordt dit gebied bewoond door uitzonderlijke dieren waaronder de gorilla. Dag na dag komen we steeds dieper in de jungle. De grote dorpen verdwijnen en de landkaart heeft geen betekenis meer we reden over wegen gemaakt door houtkapbedrijven wat ons in de 2 na grootste jungle van de wereld bracht.
Door de rook van kleine kampvuurtjes zagen we kleine ronde hutjes gemaakt van taken en bedekt met bladeren, Apen hangen aan hun staarten in de bomen en eten de bananen van de trossen. Kleine mensjes komen voorzichtig naar voren gedreven door hun nieuwschierigheid, met hun naakte lichaam staan ze stil voor hun hut. Ze bewonderen onze huidskleur, kleren en de rare objecten die we hadden meegebracht. De verbazing was van 2 kanten, wij bewonderden hun afmeting, hun tatoe´s die hun gezichten versierde, hun puntige hoektanden, hun manieren zo voorhistorisch en hun simpele manier van leven. Het was niet makkelijk om de eerste contacten te leggen met de Pygmees. Altijd wanneer we de auto stopten om kleren en speelgoed uit te delen rennen ze hard weg, special de vrouwen en de meisjes, zelfs als we het speelgoed aan de kinderen lieten zien weigeren ze om dichtebij te komen, nu ook de jongens. De reden van hun gedrag is in heel Afrika worden veel vrouwen en meisjes verkracht door vrachtwagen chauffeurs, de situatie voor de Pygmees is zelfs nog slechter, hun hebben geen recht van spreken, ze worden gediscrimineert door hun eigen regering, ze worden niet als mensen gezien. Wat we niet wisten is dat het niet alleen bij verkrachting blijft, er is meer. De Pygmees worden ook gebruikt als; slaven door andere stamen, ze worden als offer gebruikt, special de kinderen (een makkelijke prooi,) de andere stammen meestal de Batoe eten hun zodat ze hun kracht en de wetenschap over het jagen kunnen overnemen. Zo wanneer deze mensen wegrennen rennen zei voor; slavernij, verkrachting, offering en kannibalisme. Een goede reden niemand te vertrouwen, en voor ons een waarschuwing dat we ver weg zijn van het stadsleven, hier zijn de regels erg verschillend.
We zijn in zuid oost Kameroen en onze buren zijn: Gongo, Centraal Afrika en Gabon. We zijn bij de Pygmees geweest één droom is waar gemaakt, nu is er nog één andere om waar te maken: een Gorilla zien. We wisten dat dat niet makkelijk zou worden maar de mogelijkheid was daar dus we moeten het een kans geven.
We reden dwars door de jungle en moesten boomstammen en taken verwijderen die de weg blokeerde. Het was onmogelijk om nog verder te komen met de auto. Kristien en Guione bleven achter camperen, we spraken af dat hun voor drie dagen zouden wachten als we dan nog niet terug waren zouden ze hulp gaan sturen.
We begonnen aan een van de meest zware tochten die we ooit hadden gelopen, we volgden Olifanten paden en de jungle verslint ons met zijn wildernis, de lianen en taken grepen ons bij elke stap die we zetten, met een kapmes openen we een pad. We begonnen nesten te zien gemaakt door de Gorilla´s waar ze de nacht doorbrengen, we konden ze ruiken en ook de uitwerpselen van de Olifanten, de jungle begint te leven. Verschillende apen springen van tak naar tak ze schreeuwen en schudden met de taken om de andere dieren te waarschuwen. Èén moment voor het andere wordt de jungle doodstil, ons hart begint sneller te kloppen, al onze zintuigen zijn alert. We waren op zoek naar Gorilla´s maar er leven veel meer andere dieren die voor ons gevaarlijker zijn, waaronder: Olifanten, Luipaarden, Slangen en de meest agressieve, de Buffel. Een paar uur geleden was ik bijna door een slang gebeten. We bleven in alle richtingen kijken maar de begroeieng was zo dicht dat we alleen een paar meter zicht hadden. Een kolk van emotie vloog door onze lichamen we wilden de dieren graag zien maar op dezelfde manier waren we bang dat onze wens een nachtmerrie zou worden…

Togo en Benin.

Ik zit hier in een schuurtje iets te eten, ik kijk naar de mensen die voorbij lopen. Sommige stoppen om allerlei dingen te verkopen; horloge, schoenen, parfum en zelfs bankschroeven, hoevaak vroegen ze wel niet wil je dit kopen? Sommige dragen meer dan 20 kl op hun hoofd
alleen om hun werk te doen, en dan heb je degene die naar onze auto komen en daar voor uren blijven te wachten alleen om wat te eten te vragen, ik heb geen idee wat hun leven thuis inhoud. Een vrouw is de vloer aan het schrobben alleen om te zien of er restjes voor haar over zijn , maar dan wordt ze weggestuurt omdat ze het uitzicht bederft. Nee ik kan dit niet begrijpen, soms maakt deze reis me verdrietig omdat ik de wanhoop in hun gezichten kan aflezen.
Ik weet dat ik kan schrijven, dat we net zo leven als hun, we eten hetzelfde, slapen hetzelfde en gaan naar dezelfde " wc' als hun, maar toch is er een heel groot verschil, wij gaan terug naar onze auto en denken aan onze familie en weten dat we altijd ons leven kunnen veranderen, maar hun niet hun moeten het leven nemen zoals het hun gegeven wordt.
Waarom geen verschil maken? Geef me een reden ik huil voor een reden, ik zie de kindertjes bedelen op straat, ze kijken je aan en stoppen hun hand in hun mond, vragend voor een iets simpels: ETEN, pleace geef mij iets te eten, en dan wat moet ik doen hun aankijken en zeggen ik heb niks te eten, wat kan ik doen voor hun allemaal, ik ben te klein om al hun buikjes te vullen. Pleace geef me een reden.


Nigeria.

De Lonley planet zegt: Nigeria is een chaotich land, geweld en berovingen komen voor in het hele land, politie is extreem corrupt, wij kunnen geen meer informatie geven check de situatie voordat je het land binnen gaat, een paar pagina's verder staat geschreven Nigeria is het meest currupte land in de wereld.
In de start van onze reis wilde we Nigeria vermijden, wat dan ook met de problemen in Tjaad en alle grenzen gesloten bleef er maar een optie over; reizen door Nigeria.
We hebben een visa voor 1 maand maar aan de grens wilde ze ons alleen maar 5 dagen geven. We gaven hem een fals telefoon nummer en adres en nodigde hem uit wanneer hij in europa is hij bij ons kon slapen. Het werkte en we kregen 15 dagen.
De weg begon van slecht naar afschuwlijk, we konden niet sneller dan 40 km p/uur reiden.

Toen we een van de eerste dorpjes binnen reden zagen we een groot getal kinderen in rijen opgesteld staan voor een school gebouw, aan het begin van elke rij stond een leraar. Toen ze ons in de gaten kregen begonnen er een paar kinderen naast de auto te rennen. Door het raam kon ik er 20 tellen maar in een paar seconden werden het er steeds meer, met een luid geschreeuw van opwinding leek het net alsof we een beroemd heden waren. De woorden van Helio waren: oh my god, het zijn er zo veel waar komen die zo snel vandaan? Voor ons uit zagen we een houten balk met spijkers op de grond liggen zodat we niet verder konden. 3 mannen in burger kleren met machine geweer zaten onder een boom. Juut of dieven? vroeg ik aan Helio, wat is het verschil andwoorde hij.
Met moeite probeerde Helio een weg door de drukte te maken want de kinderen blokeerde letterlijk de deur.
De 3 mannen waren van de politie en wilde onze paspoorten zien. Eigenlijk waren deze mannen best vriendelijk , ze hielpen helio zelf een weg terug maken naar de auto, wat dan ook hun gebruikte een verschillende manier dan Helio, ze pakte een stok en begonnen in alles te slaan wat ook maar bewoog, de kinderen raakte in paniek en rende in allerlei richtingen de jongste vielen op de grond en de ouderen stampte over hen, we konden onze ogen niet geloven. Onder tussen vertelde de mannen dat ze erg blij waren om toeristen in hun land te zien en wensde ons een een veilige en goede reis door hun land.voor het meest corrupte land ging het ons voor de wind.
De wegen werden slechter en van 40 km werd het 30 km/uur. Voor ons maakt dat niks uit want om ons heen is het echte Afrika zoals we dat wilde zien, vrouwen met gekleurde kettingen en tatoe's versieren hun gezichten, terwijl de mannen litekens in hun gezichten gemarkt hebben, waaraan je kunt zien bij welke stam ze horen en welke rang ze hebben, we waren verbijsterd met de variatie in dat gebied.

In een van deze dorpjes besloten we om kleren en speelgoed te geven. Het was een klein dorpje met 5 of 6 strohutjes. De vrouwen en kinderen zwaaide en roepen hallo toen we voorbij reden, maar toen we de auto stopte grepen de vrouwen hun kinderen en verdwenen in de hutten, een van de oudste rende een veld in, na een paar minuten kwamen er 2 mannen aan rennen met een kapmes in hun handen. We liepen langzaam naar hun toe en lieten de kleren en het speelgoed zien, eindelijk laat een van de mannen het kapmes vallen en loopt naar ons toe, wij reiken onze handen uit om gedag te zeggen deze man deed hetzelfde maar knielde op de grond neer uit respect deden wij hetzelfde. De andere man gooide zijn kapmes op de grond en kwam ook onze handen schudden, we hadden vrede gesloten. Heel voorzichtig en bang kwamen de vrouwen met hun kinderen tevoorschijn uit de hutten, de kinderen huilde steeds harder wanneer ze ons zagen. We gaven de eerste t-shirts en broeken aan de 2 mannen om de spanning te breken. Enthousiast liepen ze meteen naar hun hut en trokken de nieuwe kleren aan, ze kwamen naar buiten met een dankbare lach, Ook gaven we de kinderen en de vrouwen een stel nieuwe kleren, maar van al het speelgoed wat we gaven was er een wat alle atentie trok, een piano op baterijen. Het was bedoelt voor de kinderen maar al snel zagen we dat de ouders gevasineerd waren bij dit speelgoed, wat met een vinger verschilende klanken naar hun oren bracht. Wanneer we tegen hun zeiden om het zelf te proberen werden ze nerveus, ik denk dat ze niet konden begrijpen waar het geluid vandaan kwam. De eerste die het probeerde lachte naar de anderen bij elk verschillend geluid wat uit de piano klonk, net als een kind op Sinterklaas avond.
Nigeria kan veel slechte dingen hebben maar voor ons was dit een van de meest buitengewone ervaring in Afrika.
We reiden richting het zuiden en proberen om de hoofdweg te vermijden om bij de meest geisoleerde dorpjes te komen. Onze eerste poging reden we 250km en vonden we uit dat de boot die ons naar de andere kant van de rivier zou brengen niet meer bestond, de 2 de poging om bij een andere stam te komen was de brug ernaar toe gebroken, dus helaas hielden we het bij de hoofdweg .
Nigeria is een lot in de loterij je moet geluk hebben om veilig op je bestemming te eindigen.