Zoals vele keren gaven we dit keer een lift aan een jonge jongen die terug kwam van een week werken. Zijn huis was aan het einde van een lange zandweg, in een klein berber dorp. Hij nodigde ons uit voor de thee en vroeg of we in zijn huis wilde overnachten. Het huis was geverft in rosé punten, het dak was gemaakt van smalle takken daarover een laag modder en gras, een paar foto's waren aan de muur geplakt die zijn trotse verleden liet zien, door een klein raam zagen 4 schapen,1 koe en een aantal kippen, deze beneden ruimte diende niet alleen voor de dieren mar ook als toilet.De keuken was een kleine ruimte waar geen 2 personen in passen. In het zwakke licht wat van een gaslantaarn kwam aten we een geweldig maal, aardappels, knoflook,wortels en vlees. De vrouw van Hassan heeft kort geleden een baby gekregen, Zei vroegen of wij medicijnen hadden voor de long problemen van de baby, wat de baby duidelijk heeft. Niet wetend wat we met de situatie aan moesten, boden we aan hun naar het dichtbijzeide ziekenhuis te brengen wat was 45 kilometer . Naast Hassan zijn familie namen we nog een andere vrouw met baby en een jongen mee, allemaal met gezondheid klachten. de reis koste ons " uur, een lange tijd voor 45 kilometer, maar als hun hadden moeten lopen waren ze 3 dagen heen en 3 dagen terug kwijt. We weten dat we de wereld niet kunnen redden, dit is niet ons doel, ons doel is degene te helpen die we op ons pad tegen komen.
We arriveren in de woestijn. Van Zagora reisden we naar Zguid, Tata, Akka, Farm el Han. De gezichten van de mensen veranderden, de bergen waren veranderd in rots heuvels, kuddes kamalen werden bereden door nomaden, de hitte was ondragelijk, alleen aan het einde van de dag was er een moment van frisheid.
Ook het gedrag van de politie veranderde, van nu af aan moesten we in elke controle post stoppen. Ze vroegen waar we vandaan komen, waar we naar toe gaan, onze paspoorten en of er " kado's" waren.
Onder deze strenge gezichten, leger kleren, geweren, waren ze makkelijk te manipuleren. Een lach, een hand, vragen hoe hun dag was geweest en zeggen hun land is erg mooi was over het algemeen genoeg. Het enige wat ze van ons kunden krijgen was een pen om het papier werk wat vlotter te laten verlopen.
Sahara Ocidental is een probleem gebied. In 1975 350.000 marokanen staken over de grens genoemt: The Green March. Om de droom in te laten gaan dit gebied bij Marokko te veroveren, begon de 16 jaar lange Guerrilla oorlog, tegen het binnen vallen van Marokko. Een poging om de Saharawi Arab Democratic Republic op te richten. Dit gebied is nooit geheel onder controle geweest en het koste Marokko 2 miljoen dollar per dag.
We ariveerde in Mauritanie, het verschil kon niet groter, de wegen bestonden niet meer, auto wrakken lagen overal, de gebouwen van de regering waren in Marokko gemaakt van cement veranderde hier in schuurtjes gemaakt van hout en golfplaten, coca cola doppen met een naald in het midden hielden de kartonnen stukken aan de muur , de politie sliep op een oude matras op de grond.
Indringers waren op jacht voor een toerist, op het moment dat Helio de auto verlaat kwamen ze achter hem aan hem te " helpen" met de papieren en om geld te wisselen, Helio ging van schuurtje naar schuurtje altijd met een lach en zeggend dat hij geen hulp nodig heeft, ze bleven volhouden. In de auto ook ik had "helpers" om me heen. Ze probeerden ons 1,2,3 keer te bedriegen de techniek van een lach werkte niet, 1 trok Helio aan zijn arm en sprak grove taal. Het was genoeg geweest, met een harde schreeuw, zei Helio: Fuck off met zijn vinger wijzend in zijn gezicht, de jongen werd bang en liep snel weg, Helio gaf nu een schreeuw in mijn richting iedereen begreep dat het genoeg was, ze konden niks van ons stelen. Na een paar kilometer stopte we voor een andere controle post. Een soldat met bedekt gezicht en machine geweer was de auto's aan het controleren. Onder tussen vroeg een man in burger kleren of we hem 5 liter diesel konden geven om naar huis te kunnen, hij wilde ervoor betalen maar wij zeiden dit ken iedereen overkomen. Op dat zelfde moment kwam de soldaat bij ons raam en pakte onze documenten en zonder iets te zeggen vroeg hij om een "kado".
De man in burger kleren pakte de documenten van de soldaat af en gaf het terug aan ons. Hij zei tegen de soldaat hun hoeven helemaal niks te betalen. Zonder èèn woord te zeggen verdween de soldaat.
Toen we diesel aan de man gaven vonden we uit dat hij een belangrijk persoon in Mauritanié is. Hij gaf zijn telefoon nummer en zei: Als je problemen met de politie hebt, bel me dan, jullie hoeven aan niemand iets te betalen.
Het enige wat ik van Mauritanie gehoord had, behalve de roete van de Parijs - Dakar, is de situatie van de vluchtelingen die arriveren aan de Spaanse kust bijna elke week. Mannen, vrouwen en kinderen volgepropt in kleine boten reizend naar het onweten. Vele sterfen aan de kust van de Kanarische Eilanden. De boot eigenaren gooien de vluchtelingen zonder te kunnen zwemmen overboord, zei sterfen op een paar meter van het beloofde land.
Wat kan het toch zijn om z'n wanhopige keuze te maken...
