Burkina Faso en de dagen met Malaria,

Sinds Mali voelen we ons niet goed, het is de hoofdpijn die maar niet weg gaat, ons lichaam doet overal pijn. ’s Nachts kunnen we niet slapen en vullen we de hoeslaken vol met zweet, we liggen te rillen van de kou terwijl het 35 graden is.

We hebben allebei dezelfde symtomen wat maakt ons denken dat het een virus is wat we van het eten of het water hebben op gelopen. Wie weet.
In Ouagadougou de hoofdstad van Burkina Faso, de symtonen worden erger, de hoofdpijn word sterker en we moeten vaak overgeven en hebben lichte koorts, een paar aspirines en we voelen ons weer beter. Nadat we ons visa voor Ghana hebben geregeld vertrekken we. Dichtbij de grens met Ghana waneer we iets probeerden te eten begon ik me heel erg slecht te voelen, Helio was op zoek naar een apotheek gegaan, onderweg viel hij bijna flauw, in de apotheek moest hij naar het raam rennen om over te geven. Toen Helio terug kwam met malaria pillen lag ik op een houten bankje met mijn handen over mijn hoofd, ik zei tegen Helio ik kan niet meer opstaan, ik voel me zo beroerd, ik kan niet meer. We besloten om een goedkope kamer te huren, en daar lagen we in een bed die je niet bepaald schoon kan noemen, het enige wat ons liet opstaan was om over te geven. De 2 de dag zei Helio: we moeten wat eten ook al voelen we er totaal niet naar. Helio was 45 minuten bezig om alle ingredienten van de auto naar de kamer te brengen (die op 3 meter afstand stond). Helio lag in bed met de uien , knoflook, wortels, en kruiden, nog een uur ging voorbij en de soep was klaar, nu het moeilijkste moment. ETEN. Later in dezelfde dag pakte we de termometer en de koorts bleek maar niet te zakken om precies te zijn had ik 41 graden koorts en Helio 40 graden koorts, toen Helio een natte doek op mijn voorhoofd legde keek ik hem aan met de tranen in me ogen ik was echt bang geworden en vroeg: ik ga toch niet dood he! Helio kuste me en zei: natuurlijk niet. Helio verliet de kamer en ik hoorde hem praten met de eigenaar.
- Jullie kunnen beter naar een ziekenhuis gaan, ik zal jullie wel helpen.
- Is het ziekenhuis hier ok, vroeg Helio.
- Tja, het is niet de slechtste
Ik weet dat Helio bang is om hier naar een ziekenhuis te gaan, hij weet hoe slecht het soms kan zijn.
We ariveerde in een kantoortje met een bureau en een bed. Een verpleger stond ons ter woord met de meest vriendelijkheid. Ik ging op het bed liggen omdat ik niet kon zitten. Helio legde uit dat hij dacht dat we malaria hebben en dat we graag een dokter willen spreken.De verpleger legde uit dat hij de meest gediplomeerd persoon is in het ziekenhuis, Helio keek me aan en lachte.
In gebrekkig frans vertelde we over onze symtonen. De verpleger schudde zijn hoofd en zei we zullen bloed moeten afnemen.
Inderdaad de uitslag was duidelijk we hebben malaria. Wat er daarna ging gebeuren snapte ik niet ik wist alleen dat we in het ziekenhuis moesten blijven en dat we een infuus kregen toegediend. De verpleger kwam terug met een plastic zak vol met verschillende medicijnen, 21 om precies te zijn.
Rond om het ziekenhuis lagen mensen op de grond, vrouwen met kinderen in hun handen wachtend voor het kantoor van de verpleger. Een man kwam aangelopen met een oude vrouw op zijn rug waarschijnlijk zijn moeder. In de kamers, voor de gene die geluk hebben was er een matras, anderen lagen op een stuk karton op de grond. Er zijn geen hoeslakens, kussens, en zelfs geen wc, de muren zijn zwart en de bedden roestig ik zie ook geen 1 klamboe. Onze behandeling kost 8 euro per persoon, hoeveel van deze mensen hier kunnen dat betalen? Ik sluit mijn ogen wanneer de medicijnen door mijn lichaam vloeien, Ik sluit me ogen omdat ik het niet kan aanzien waneer die oude oma smekend op haar knieen aan de verpleger vraagt of hij haar kleindochter kan behandelen, Ik sluit mijn ogen van schaamte, schaamte van hebben.



Ghana en het leven op de weg.

We reiden door Ghana in de richting van de oceaan. De regentijd is nog steeds in volle gang, speciaal in de landen die zullen volgen. Andere reizigers die vanuit het zuiden komen adviseerde ons om te wachten, zei zeiden; in sommige delen doe je 6 dagen over 320 kilometer. We vonden onderdak in een klein paradijs genaamt de Green Turtle, dit is een klein bungalow park, we betalen 4 euro per nacht om te kamperen aan het strand, er is een douche en wc, en het is een stuk veiliger dan kamperen en de wildernis, voor ons dus een hele luxe.
Het leven op de weg is vermoeiend speciaal als je niet zoveel geld hebt om te besteden. Slapen in de wildernis is geen optie maar een verplichting. Neem een kijkje naar hoe een dag op de weg verloopt, het is niet altijd hetzelfde maar de meeste keren gaat het zoals ik beschrijf.
Vroeg in de ochtend voor de zonopgang staan we op, we klappen de daktent dicht,pakken de cherrycan met water, het kookgerei, de koffie,de stoelen en brood als we hebben.we drinken onze koffie en eten wat er dan ook is die dag.
Dan vertrekken we. 2 uur later zijn we bedekt met stof van de zandwegen. Dan hebben we elke dag onze “vrienden”, de politie, wachtend elke controle post op geld, NEE we geven geen geld maar het is zeer vermoeiend om elke keer maar weer hetzelfde spel van kat en muis te spelen. Jullie kunnen niet door reiden als jullie niet betalen, dan geven we elke keer weer onze beste vervalsde lach en een klopje op hun schouder, terwijl we in werkelijkheid hun wel kunnen kunnen schieten.
Ook hebben we dan nog de pech onderweg en alle lekke banden dit gebeurd niet elke dag maar altijd als het niet uitkomt en veel te vaak. Wanneer we geen water hebben om onzelf te wassen zijn we 2 cocktails van olie en stof. In de middag bedenken we wat we ’s avonds zullen eten, vis en vlees op de markt zit altijd vol met vliegen dus kopen we liever een levende kip. In de namiddag gaan we op zoek naar een plaats om te slapen, soms zoeken we voor 2 of meer uren om een goede plaats te vinden, een goede plaats betekend; geen mensen om ons heen en minimo veilig, dan openen we de tent, pakken het kookgerei, het water, de stoelen en de tafel, Helio slacht de kip, plukt de veren, maakt een vuur en dan barbaque de kip.
Nu vraag je je natuurlijk af waarom leven wij op deze manier en blijven we niet thuis waar we goed kunnen eten en slapen. Ik klaag niet over mijn leven ik wil jullie er alleen over vertellen, als je een dokter of advocaat of wat dan ook wil worden moet je altijd eerst afzien voordat je dat bereikt. Vele mensen denken wij hebben een leven vol rozengeur en manenschijn, speciaal nu we een paar sponsers hebben, Maar denkt niet dat wij gratis reizen, het geld van de sponsers is een kleine bijdrage om de mensen in Afrika te helpen met medicijnen, kleren, speelgoed en deze keer in Ghana in het dorpje Akwidaa hebben onze sponsers, Mantje Texel, Meubelmakerij Casper de Graaf en Texel.nu er voor gezorgd om 64 nieuwe school boeken te geven, dit alles is voor een bijdrage van 55 euro per maand plus een eenmalige bijdrage van Texel.nu. Wij willen onze sponser hiervoor heel erg bedanken, want wij mogen zien hoe blij we de mensen maken met kleine dingen. .