Togo en Benin.
Ik zit hier in een schuurtje iets te eten, ik kijk naar de mensen die voorbij lopen. Sommige stoppen om allerlei dingen te verkopen; horloge, schoenen, parfum en zelfs bankschroeven, hoevaak vroegen ze wel niet wil je dit kopen? Sommige dragen meer dan 20 kl op hun hoofd
alleen om hun werk te doen, en dan heb je degene die naar onze auto komen en daar voor uren blijven te wachten alleen om wat te eten te vragen, ik heb geen idee wat hun leven thuis inhoud. Een vrouw is de vloer aan het schrobben alleen om te zien of er restjes voor haar over zijn , maar dan wordt ze weggestuurt omdat ze het uitzicht bederft. Nee ik kan dit niet begrijpen, soms maakt deze reis me verdrietig omdat ik de wanhoop in hun gezichten kan aflezen.
Ik weet dat ik kan schrijven, dat we net zo leven als hun, we eten hetzelfde, slapen hetzelfde en gaan naar dezelfde " wc' als hun, maar toch is er een heel groot verschil, wij gaan terug naar onze auto en denken aan onze familie en weten dat we altijd ons leven kunnen veranderen, maar hun niet hun moeten het leven nemen zoals het hun gegeven wordt.
Waarom geen verschil maken? Geef me een reden ik huil voor een reden, ik zie de kindertjes bedelen op straat, ze kijken je aan en stoppen hun hand in hun mond, vragend voor een iets simpels: ETEN, pleace geef mij iets te eten, en dan wat moet ik doen hun aankijken en zeggen ik heb niks te eten, wat kan ik doen voor hun allemaal, ik ben te klein om al hun buikjes te vullen. Pleace geef me een reden.
Nigeria.
De Lonley planet zegt: Nigeria is een chaotich land, geweld en berovingen komen voor in het hele land, politie is extreem corrupt, wij kunnen geen meer informatie geven check de situatie voordat je het land binnen gaat, een paar pagina's verder staat geschreven Nigeria is het meest currupte land in de wereld.
In de start van onze reis wilde we Nigeria vermijden, wat dan ook met de problemen in Tjaad en alle grenzen gesloten bleef er maar een optie over; reizen door Nigeria.
We hebben een visa voor 1 maand maar aan de grens wilde ze ons alleen maar 5 dagen geven. We gaven hem een fals telefoon nummer en adres en nodigde hem uit wanneer hij in europa is hij bij ons kon slapen. Het werkte en we kregen 15 dagen.
De weg begon van slecht naar afschuwlijk, we konden niet sneller dan 40 km p/uur reiden.
Toen we een van de eerste dorpjes binnen reden zagen we een groot getal kinderen in rijen opgesteld staan voor een school gebouw, aan het begin van elke rij stond een leraar. Toen ze ons in de gaten kregen begonnen er een paar kinderen naast de auto te rennen. Door het raam kon ik er 20 tellen maar in een paar seconden werden het er steeds meer, met een luid geschreeuw v
an opwinding leek het net alsof we een beroemd heden waren. De woorden van Helio waren: oh my god, het zijn er zo veel waar komen die zo snel vandaan? Voor ons uit zagen we een houten balk met spijkers op de grond liggen zodat we niet verder konden. 3 mannen in burger kleren met machine geweer zaten onder een boom. Juut of dieven? vroeg ik aan Helio, wat is
het verschil andwoorde hij.
Met moeite probeerde Helio een weg door de drukte te maken want de kinderen blokeerde letterlijk de deur.
De 3 mannen waren van de politie en wilde onze paspoorten zien. Eigenlijk waren deze mannen best vriendelijk , ze hielpen helio zelf een weg terug maken naar de auto, wat dan ook hun gebruikte een verschillende manier dan Helio, ze pakte een stok en begonnen in alles te slaan wat ook maar bewoog, de kinderen raakte in paniek en rende in allerlei richtingen de jongste vielen op de grond en de ouderen stampte over hen, we konden onze ogen niet geloven. Onder tussen vertelde de mannen dat ze erg blij waren om toeristen in hun land te zien en wensde ons een een veilige en goede reis door hun land.voor het meest corrupte land ging het ons voor de wind.
De wegen werden slechter en van 40 km werd het 30 km/uur. Voor ons maakt dat niks uit want om ons heen is het echte Afrika zoals we dat wilde zien, vrouwen met gekleurde kettingen en tatoe's versieren hun gezichten, terwijl de mannen litekens in hun gezichten gemarkt hebben, waaraan je kunt zien bij welke stam ze horen en welke rang ze hebben, we waren verbijsterd met de variatie in dat gebied.
In een van deze dorpjes besloten we om kleren en speelgoed te geven. Het was een klein dorpje met 5 of 6 strohutjes. De vrouwen en kinderen zwaaide en roepen hallo toen we voorbij reden, maar toen we de auto stopte grepen de vrouwen hun kinderen en verdwenen in de hutten, een van de oudste rende een veld in, na een paar minuten kwamen er 2 mannen aan rennen
met een kapmes in hun handen. We liepen langzaam naar hun toe en lieten de kleren en het speelgoed zien, eindelijk laat een van de mannen het kapmes vallen en loopt naar ons toe, wij reiken onze handen uit om gedag te zeggen deze man deed hetzelfde maar knielde op de grond neer uit respect deden wij hetzelfde. De andere man gooide zijn kapmes op de grond en kwam ook onze handen schudden, we hadden vrede gesloten. Heel voorzichtig en bang kwamen de vrouwen met hun kinderen tevoorschijn uit de hutten, de kinderen huilde steeds harder wanneer ze ons zagen. We gaven de eerste t-shirts en broeken aan de 2 mannen om de spanning te breken. Enthousiast liepen ze meteen naar hun hut en trokken de nieuwe kleren aan, ze kwamen naar buiten met een dankbare lach, Ook gaven we de kinderen en de vrouwen een stel nieuwe kleren, maar van al het speelgoed wat we gaven was er een wat alle atentie trok, een piano op baterijen. Het was bedoelt voor de kinderen maar al snel zagen we dat de ouders gevasineerd waren bij dit s
peelgoed, wat met een vinger verschilende klanken naar hun oren bracht. Wanneer we tegen hun zeiden om het zelf te proberen werden ze nerveus, ik denk dat ze niet konden begrijpen waar het geluid vandaan kwam. De eerste die het probeerde lachte naar de anderen bij elk verschillend geluid wat uit de piano klonk, net als een kind op Sinterklaas avond. 
Nigeria kan veel slechte dingen hebben maar voor ons was dit een van de meest buitengewone ervaring in Afrika.
We reiden richting het zuiden en proberen om de hoofdweg te vermijden om bij de meest geisoleerde dorpjes te komen. Onze eerste poging reden we 250km en vonden we uit dat de boot die ons naar de andere kant van de rivier zou brengen niet meer bestond, de 2 de poging om bij een andere stam te komen was de brug ernaar toe gebroken, dus helaas hielden we het bij de hoofdweg .
Nigeria is een lot in de loterij je moet geluk hebben om veilig op je bestemming te eindigen.
Ik zit hier in een schuurtje iets te eten, ik kijk naar de mensen die voorbij lopen. Sommige stoppen om allerlei dingen te verkopen; horloge, schoenen, parfum en zelfs bankschroeven, hoevaak vroegen ze wel niet wil je dit kopen? Sommige dragen meer dan 20 kl op hun hoofd
alleen om hun werk te doen, en dan heb je degene die naar onze auto komen en daar voor uren blijven te wachten alleen om wat te eten te vragen, ik heb geen idee wat hun leven thuis inhoud. Een vrouw is de vloer aan het schrobben alleen om te zien of er restjes voor haar over zijn , maar dan wordt ze weggestuurt omdat ze het uitzicht bederft. Nee ik kan dit niet begrijpen, soms maakt deze reis me verdrietig omdat ik de wanhoop in hun gezichten kan aflezen.
Ik weet dat ik kan schrijven, dat we net zo leven als hun, we eten hetzelfde, slapen hetzelfde en gaan naar dezelfde " wc' als hun, maar toch is er een heel groot verschil, wij gaan terug naar onze auto en denken aan onze familie en weten dat we altijd ons leven kunnen veranderen, maar hun niet hun moeten het leven nemen zoals het hun gegeven wordt.
Waarom geen verschil maken? Geef me een reden ik huil voor een reden, ik zie de kindertjes bedelen op straat, ze kijken je aan en stoppen hun hand in hun mond, vragend voor een iets simpels: ETEN, pleace geef mij iets te eten, en dan wat moet ik doen hun aankijken en zeggen ik heb niks te eten, wat kan ik doen voor hun allemaal, ik ben te klein om al hun buikjes te vullen. Pleace geef me een reden.
Nigeria.
De Lonley planet zegt: Nigeria is een chaotich land, geweld en berovingen komen voor in het hele land, politie is extreem corrupt, wij kunnen geen meer informatie geven check de situatie voordat je het land binnen gaat, een paar pagina's verder staat geschreven Nigeria is het meest currupte land in de wereld.
In de start van onze reis wilde we Nigeria vermijden, wat dan ook met de problemen in Tjaad en alle grenzen gesloten bleef er maar een optie over; reizen door Nigeria.
We hebben een visa voor 1 maand maar aan de grens wilde ze ons alleen maar 5 dagen geven. We gaven hem een fals telefoon nummer en adres en nodigde hem uit wanneer hij in europa is hij bij ons kon slapen. Het werkte en we kregen 15 dagen.De weg begon van slecht naar afschuwlijk, we konden niet sneller dan 40 km p/uur reiden.
Toen we een van de eerste dorpjes binnen reden zagen we een groot getal kinderen in rijen opgesteld staan voor een school gebouw, aan het begin van elke rij stond een leraar. Toen ze ons in de gaten kregen begonnen er een paar kinderen naast de auto te rennen. Door het raam kon ik er 20 tellen maar in een paar seconden werden het er steeds meer, met een luid geschreeuw v
an opwinding leek het net alsof we een beroemd heden waren. De woorden van Helio waren: oh my god, het zijn er zo veel waar komen die zo snel vandaan? Voor ons uit zagen we een houten balk met spijkers op de grond liggen zodat we niet verder konden. 3 mannen in burger kleren met machine geweer zaten onder een boom. Juut of dieven? vroeg ik aan Helio, wat is
het verschil andwoorde hij.Met moeite probeerde Helio een weg door de drukte te maken want de kinderen blokeerde letterlijk de deur.
De 3 mannen waren van de politie en wilde onze paspoorten zien. Eigenlijk waren deze mannen best vriendelijk , ze hielpen helio zelf een weg terug maken naar de auto, wat dan ook hun gebruikte een verschillende manier dan Helio, ze pakte een stok en begonnen in alles te slaan wat ook maar bewoog, de kinderen raakte in paniek en rende in allerlei richtingen de jongste vielen op de grond en de ouderen stampte over hen, we konden onze ogen niet geloven. Onder tussen vertelde de mannen dat ze erg blij waren om toeristen in hun land te zien en wensde ons een een veilige en goede reis door hun land.voor het meest corrupte land ging het ons voor de wind.
De wegen werden slechter en van 40 km werd het 30 km/uur. Voor ons maakt dat niks uit want om ons heen is het echte Afrika zoals we dat wilde zien, vrouwen met gekleurde kettingen en tatoe's versieren hun gezichten, terwijl de mannen litekens in hun gezichten gemarkt hebben, waaraan je kunt zien bij welke stam ze horen en welke rang ze hebben, we waren verbijsterd met de variatie in dat gebied.
In een van deze dorpjes besloten we om kleren en speelgoed te geven. Het was een klein dorpje met 5 of 6 strohutjes. De vrouwen en kinderen zwaaide en roepen hallo toen we voorbij reden, maar toen we de auto stopte grepen de vrouwen hun kinderen en verdwenen in de hutten, een van de oudste rende een veld in, na een paar minuten kwamen er 2 mannen aan rennen
met een kapmes in hun handen. We liepen langzaam naar hun toe en lieten de kleren en het speelgoed zien, eindelijk laat een van de mannen het kapmes vallen en loopt naar ons toe, wij reiken onze handen uit om gedag te zeggen deze man deed hetzelfde maar knielde op de grond neer uit respect deden wij hetzelfde. De andere man gooide zijn kapmes op de grond en kwam ook onze handen schudden, we hadden vrede gesloten. Heel voorzichtig en bang kwamen de vrouwen met hun kinderen tevoorschijn uit de hutten, de kinderen huilde steeds harder wanneer ze ons zagen. We gaven de eerste t-shirts en broeken aan de 2 mannen om de spanning te breken. Enthousiast liepen ze meteen naar hun hut en trokken de nieuwe kleren aan, ze kwamen naar buiten met een dankbare lach, Ook gaven we de kinderen en de vrouwen een stel nieuwe kleren, maar van al het speelgoed wat we gaven was er een wat alle atentie trok, een piano op baterijen. Het was bedoelt voor de kinderen maar al snel zagen we dat de ouders gevasineerd waren bij dit s
peelgoed, wat met een vinger verschilende klanken naar hun oren bracht. Wanneer we tegen hun zeiden om het zelf te proberen werden ze nerveus, ik denk dat ze niet konden begrijpen waar het geluid vandaan kwam. De eerste die het probeerde lachte naar de anderen bij elk verschillend geluid wat uit de piano klonk, net als een kind op Sinterklaas avond. 
Nigeria kan veel slechte dingen hebben maar voor ons was dit een van de meest buitengewone ervaring in Afrika.
We reiden richting het zuiden en proberen om de hoofdweg te vermijden om bij de meest geisoleerde dorpjes te komen. Onze eerste poging reden we 250km en vonden we uit dat de boot die ons naar de andere kant van de rivier zou brengen niet meer bestond, de 2 de poging om bij een andere stam te komen was de brug ernaar toe gebroken, dus helaas hielden we het bij de hoofdweg .
Nigeria is een lot in de loterij je moet geluk hebben om veilig op je bestemming te eindigen.
