Maurinanie,

Zand zand en nog eens zand, 100 derden kilometers en de duinen veranderde de gedurende uren. Kilometer na kilometer staan er kleine tentjes aan de kant van de weg en verkopen eten, het menu van de dag is kameel en cous cous. Om naar binnen te kunnen moet je je door je knieen laten zakken en kruipend kun je binnen komen.

Mannen gekleed in wit en blauw rijden op hun kamelen. Het lijkt alsof ze uit het niets opkomen en verdwijnen in de leegte van de woestijn. Het is een prachtig gezicht voor de reiziger die voorbij trekt, maar een beangstigend gezicht voor degene die leeft in z’n leegte.

We verlieten de hoofdweg en gingen over zand tracks in de richting van het westen waar de woestijn de oceaan ontmoet.

We hebben 2 dagen gevist. Achter ons paseerden kamelen door de duinen en in de oceaan speelde de dolfijnen met de golven. Honderden vogels vlogen om ons heen, onderandere: Flamingos, Ooienvaars, Pelikanen,Lepellaars etc.

De oceaan was royaal met ons en gaf ons 8 vissen, we maakten visballen, gebakken vis, barbague vis en een visstoof potje, genoeg eten voor de volgende dagen.

Om Mauritanie nu daags te begrijpen moet je eerst de geschiedenis weten. Toen de kameel ariveerde komend uit Marokko in de 3 de eeuw, Berbers begonnen naar het zuiden te reizen, dit is het begin van de grote Sahara handels roete waar ze goud, slaven en zout ruilde. In het jaar 1076 de Almoravid dynastie gebaseerd in Marrakesh. Zei voeden het keizerrijk van Ghana, wat bedekt een groot gedeelte van wat vandaag Mauritanie genoemd wordt. In 1674 werden zei gescheiden door de Arabieren. De kruising tussen 2 verschillende culturen Arabieren en Berbers vormt een streng systeem van rangen, wat vandaag de dag nog steeds bestaat. In 1981 is de slaven arbeid verboden maar dat is aleen op papier. Slavenarbeid kun nog steeds te zien voor degene die het willen zien.

Als een luchtspiegeling, Nouakchot (de hoofdstad van Mauritanie) verscheen in de duinen van de woestijn. Rijden in deze stad is een volkomen nachtmerrie, overal sta je in de file, diepe gaten in de weg, auto’s met alleen een motor en een karkas, karretjes getrokken door een ezel, koeien, mensen en geen 1 regel om aan te houden, sorry dat lieg ik er zijn 2 regels: probeer niemand aan te rijden en de grootste auto heeft voorang.

Op de markt verkopen ze van alles een klein beetje, maar niks per kilo, alles per stuk. Het vlees en vis is bedekt met een laag vliegen , de grond is bedekt met plastic zakken vast geplakt in de modder, mensen urineren en doen hun behoefde waar en waneer ze maar willen. Het is niet de mooiste stad in de wereld zoals je je kunt indenken. Nieuwschierig kon ik geen blanke man op de markt ontdekken, nieuwschierig kon ik ook geen donkere man een goede auto zien rijden, of in de winkels zien winkelen, of het dragen van goede kleding. Wat ik zag waren de donkere mensen die vrachtwagen vulde met zand in temperaturen van 46 graden, het waren de donkere mensen die de auto’s wassen van de Arabieren, het waren ook de donkere mensen die zware zakken tilde op hun rug, vuilnis doorzochten, en bedelen. Sommige hadden karretjes getrokken door een ezel deze diende voor het transporteren van goederen voor de Arabieren. Het lijkt alsof de ezel de dupe is van al hun woede, ze slaan hun zo hard als ze kunnen met een stok zodat de ezel harder moet gaan lopen, ze slaan zo hard dat het bloed er werkelijk uit spuit en er een verschrikkelijke vleeswond overblijft. De arme ezel buigt door zijn knieen van de pijn. Waarschijnlijk behandelen zei hun ezels op dezelfde manier waaropze zelf behandeld worden als de goederen niet op tijd ariveren.

Ongeveer 95% van de reizigers wie aankomt in Nouachott reist door in de richting van Senagal, wij besloten om in de richting van het oosten te gaan en nogmaals de woestijn te bewonderen. Eerst naar Aleg daarna Kiffa, Timbegha en uiteindelijk Nama. Gedurende de hele weg hebben we kleding en speelgoed uit gedeelt. In Marokko (al waren dit de meest wilde kinderen die ik ooit gezien hebt) vechten ze niet onderling om de kleren die ze kregen, waarschijnlijk omdat ze allemaal familie van elkaar zijn. Hier in Mauritanie is dat beslist een ander verhaal. De kinderen vechten onderling om welk kledingstuk dan ook, schoppen, slaan, schreeuwen, Helio moest meerderen malen in springen om het gevecht te stoppen.

1 kilometer van Nema viel onze uitlaat onder de auto vandaan en de pomp tussen onze 2 tanken begaf het ook. Omdat we deze dag het land uit zouden gaan naar Mali hadden we geen lokaal geld meer, we ruilde onze uitlaat voor een horloge die we voor deze speciale gelegenheden hadden gekocht in Thailand. Nadat we de uitlaat weer onder de auto hadden gemaakt gingen we naar het politie bureau in Nema om de laatste stempel en formulieren in te vullen, al waren we nog 200 kilometer van Mali verwijderd.

2 auto’s stonden geparkeerd voor het gebouw, allebei zonder wielen en de motorkap open en onderdelen van de motor lagen op de grond. Het gebouw had geen ramen en deuren, binnen in het geboew lagen 2 politie agenten op een matras op de grond, en 1 man zat achter een klein bureau, wat overgens het enige meubilair, apart van de televisie die naast de deur opening stond. De man achter het bureau riep 1 van de mannen die op de grond lag en zei dat wij er waren, deze daarop riep die andere man en werd wakker na een paar schoppen. Hij opende zijn ogen krapte op zijn kop, probeerde te begrijpen wat er om hem heen gebeurde en als laatste rochelde hij op de vloer. Nadat hij onze paspoorten had gezien zei hij dat zijn baas dit soort zaken regelde, aldo het enige wat hij hoefde te doen was onze persoonlijke gegevens noteren en een stempel in ons paspoort te zetten. De man draaide zich om en viel weer in slaap.

- sorry , hoelang duurt het voor de baas komt vroeg Helio.

- Dat weet ik niet antwoorde de man met 1 oog nog dicht.

- Oke, dan wachten we wel, antwoorde Helio.

Onder tussen vroegen we telkens verschillende vragen aan de andere 2 agenten. Na 5 minuten stond de man op, hij had door dat hij op deze manier geen rust zou hebben en hij zelf deze zware taak op zich kon nemen. Hij schreef onze persoonlijke gegevens op een papier en nogmaals gebruikte hij zijn krachtige rochel, maar deze keer op het blauwe stempel kussen.

- Jullie kunnen het land verlaten alles is geregeld,zei hij.